مرکز آمار ایران اعلام کرده خوزستان با نرخ ۱۳.۲ درصدی بیکاری در صدر استان‌های کشور قرار دارد؛ آن هم در حالی که این استان میزبان بزرگ‌ترین میادین نفتی، پالایشگاه‌ها و ده‌ها پتروشیمی است. این تناقض آشکار نشان‌دهنده سوءمدیریت و بی‌توجهی به مردم بومی است؛ استانی که ثروتش خرج کشور می‌شود اما جوانانش سهمی جز بیکاری و آینده‌ای مبهم ندارند.
بر اساس تازه‌ترین داده‌های منتشرشده از سوی مرکز آمار ایران، خوزستان با نرخ ۱۳.۲ درصدی بیکاری، در صدر استان‌های کشور قرار گرفته است؛ آماری تکان‌دهنده برای استانی که به‌عنوان قلب تپنده صنعت نفت و پتروشیمی ایران شناخته می‌شود.
این واقعیت تلخ، بیش از هر چیز نشان‌دهنده تناقض آشکار میان ثروت‌های عظیم خوزستان و وضعیت معیشتی و اشتغال مردم آن است.
استانی که بزرگ‌ترین میادین نفتی کشور را در خود جای داده، میزبان پالایشگاه‌های عظیم و ده‌ها شرکت پتروشیمی است، اما جوانانش سهمی جز بیکاری و مهاجرت ندارند. چگونه ممکن است در استانی که میلیاردها دلار سرمایه ملی از دل زمین بیرون کشیده می‌شود، فرصت‌های شغلی پایدار برای مردم بومی وجود نداشته باشد؟
پاسخ روشن است: سال‌ها سوءمدیریت، رانت‌خواری و نگاه مرکزگرایانه باعث شده خوزستان تنها به‌عنوان محل استخراج ثروت دیده شود، نه به‌عنوان سرزمینی برای توسعه انسانی. پروژه‌های عظیم نفتی و پتروشیمی به جای آنکه موتور محرک اشتغال جوانان خوزستانی باشند، به پایگاه‌های درآمدی گروه‌های خاص و پیمانکاران غیر بومی تبدیل شده‌اند.
اینکه استانی با چنین ظرفیت‌های استراتژیک در صدر بیکاری کشور قرار گیرد، نه یک آمار عادی، بلکه یک رسوایی مدیریتی است. خوزستان سال‌هاست بار اقتصاد ملی را به دوش می‌کشد، اما مردمانش سهمی از این سفره عظیم ندارند. نتیجه چیزی جز انباشت نارضایتی اجتماعی، مهاجرت نیروهای متخصص و گسترش فقر در سایه ثروت بی‌پایان نیست.
تا زمانی که سیاست‌های غلط، بی‌برنامگی و انحصارطلبی ادامه داشته باشد، این تضاد تلخ پابرجا خواهد ماند: خوزستان، سرزمین نفت و گاز، اما جوانانش اسیر بیکاری و آینده‌ای مبهم. این آمار نه فقط یک هشدار اقتصادی، بلکه زنگ خطری برای عدالت اجتماعی و انسجام ملی است.
