پنج‌شنبه 15 آذر 1403
خانهفرهنگ و هنردوستان ایرانی، شعر و زبان فارسی افغانستان را فراموش نکنید!

دوستان ایرانی، شعر و زبان فارسی افغانستان را فراموش نکنید!

یک شاعر افغانستانی می‌گوید: از شاعران و مدیران فرهنگی ایرانی می‌خواهم شعر و ادبیات فارسی در افغانستان را فراموش نکنند و هرچقدر می‌توانند برای بهبود وضعیت زبان فارسی و شعر افغانستان کمک کنند.

 

سید سکندر حسینی شاعر و نویسنده جوان و اهل بلخ افغانستان است که در شرایط فعلی افغانستان، یک‌تنه کار چند نهاد و ارگان را در حوزه شعر و زبان فارسی انجام می‌دهد. برگزاری ده‌ها کنگره شعر و داستان و مدیریت چند انجمن ادبی در کنار مدیریت کتابخانه عمومی فردوسی، گوشه‌ای از فعالیت‌های سید سکندر حسینی در افغانستان است.

از سکندر حسینی تا امروز یک گزیده‌شعر با نام «مویه‌های آمو» که مختص شعرهای خود اوست و دو مجموعه شعر گروهی با نام‌های «بوسه برگلوی نی»، مجموعه شعر عاشورایی معاصر افغانستان و «شاه شمشاد قدان» مجموعه شعر مهدویت افغانستان منتشر شده است. او همچنین رئیس انجمن ادبی خانه مولانا، رئیس کتابخانه عمومی فردوسی و رئیس انجمن هنر و ادبیات آئینی افغانستان می‌باشد.

به مناسبت برگزاری دهمین کنگره شعر و داستان عاشورایی افغانستان «واژه‌های تشنه» در قم، با این شاعر گفت‌وگویی ترتیب دادیم تا درباره فعالیت‌ها و وضعیت فعلی شعر و زبان فارسی در افغانستان با او گپ بزنیم. «جایگاه شعر در میان مردم افغانستان»، «حمایت نشدن از فعالیت‌های ادبی و فرهنگی در وضعیت فعلی افغانستان»، «نگاهی به انجمن هنر و ادبیات آیینی افغانستان»، «بی‌توجهی نهادهای فرهنگی ایران به زبان و ادبیات فارسی در افغانستان»، «ارتباطات فردی بین شاعران ایرانی و افغانستانی»، «شعر سیدسکندر حسینی» و «بازتاب برنامه سرزمین شعر در فضای ادبی افغانستان» گوشه‌ای از موضوعاتی است که در بخش دوم این گفت‌وگو درباره آنها صحبت کردیم.

بخش اول این گفت‌وگو با عنوان

سید سکندر حسینی شاعر و نویسنده جوان و اهل بلخ افغانستان است که در شرایط فعلی افغانستان، یک‌تنه کار چند نهاد و ارگان را در حوزه شعر و زبان فارسی انجام می‌دهد. برگزاری ده‌ها کنگره شعر و داستان و مدیریت چند انجمن ادبی در کنار مدیریت کتابخانه عمومی فردوسی، گوشه‌ای از فعالیت‌های سید سکندر حسینی در افغانستان است.

از سکندر حسینی تا امروز یک گزیده‌شعر با نام «مویه‌های آمو» که مختص شعرهای خود اوست و دو مجموعه شعر گروهی با نام‌های «بوسه برگلوی نی»، مجموعه شعر عاشورایی معاصر افغانستان و «شاه شمشاد قدان» مجموعه شعر مهدویت افغانستان منتشر شده است. او همچنین رئیس انجمن ادبی خانه مولانا، رئیس کتابخانه عمومی فردوسی و رئیس انجمن هنر و ادبیات آئینی افغانستان می‌باشد.

به مناسبت برگزاری دهمین کنگره شعر و داستان عاشورایی افغانستان «واژه‌های تشنه» در قم، با این شاعر گفت‌وگویی ترتیب دادیم تا درباره فعالیت‌ها و وضعیت فعلی شعر و زبان فارسی در افغانستان با او گپ بزنیم. «جایگاه شعر در میان مردم افغانستان»، «حمایت نشدن از فعالیت‌های ادبی و فرهنگی در وضعیت فعلی افغانستان»، «نگاهی به انجمن هنر و ادبیات آیینی افغانستان»، «بی‌توجهی نهادهای فرهنگی ایران به زبان و ادبیات فارسی در افغانستان»، «ارتباطات فردی بین شاعران ایرانی و افغانستانی»، «شعر سیدسکندر حسینی» و «بازتاب برنامه سرزمین شعر در فضای ادبی افغانستان» گوشه‌ای از موضوعاتی است که در بخش دوم این گفت‌وگو درباره آنها صحبت کردیم.

*حتی در ایران هم کمتر انجمنی است که این میزان فعالیت داشته باشد! جالب اینکه این برنامه‌ها بدون حمایت مالی و معنوی انجام شده‌اند. نه؟

متأسفانه بخش‌های فرهنگی هیچ بودجه‌ای برای این کارها ندارند و از طرفی جامعه افغانستان با شرایطی که دارد نمی‌تواند پاسخگوی نیازهای فرهنگی ما باشد. از نظر اقتصادی هم دچار مشکلاتی است که همه این‌ها روی فعالیت‌های ما هم تاثیرگذار است. در چنین شرایطی طبیعتا روی بخش‌های فرهنگی کمتر سرمایه‌گذاری می‌شود. البته در طول ۲۰ سال گذشته هم همین اتفاق افتاده و کمتر روی فرهنگ سرمایه‌گذاری شده، اما نکته مهم این است که در حاکمیت قبلی نهادها و تشکل‌های خصوصی زیادی فعالیت داشتند و کشورهای مختلف از این فعالیت‌های فرهنگی حمایت می‌کردند.

اما در شرایط فعلی این کمک‌ها هم قطع شده است و ما کاملا متکی بر خود هستیم. البته این را هم باید بگویم که فعالیت‌های ادبی و ارتباطات ادبی هنوز در میان شاعران و نویسندگان وجود دارد، اما بیشتر بر پایه ارتباطات فردی است. مثلا ممکن است در جمع‌های دوستانه جمع شوند و شعر بخوانند و درباره شعر حرف بزنند. درواقع بخشی از فعالیت‌ها حالت شخصی و دوستانه پیدا کرده است و مثل سابق برگزار نمی‌شود.

منتشر شده است.

در ادامه متن مشروح بخش دوم این گفت‌وگو را می‌خوانید؛

*حتی در ایران هم کمتر انجمنی است که این میزان فعالیت داشته باشد! جالب اینکه این برنامه‌ها بدون حمایت مالی و معنوی انجام شده‌اند. نه؟

متأسفانه بخش‌های فرهنگی هیچ بودجه‌ای برای این کارها ندارند و از طرفی جامعه افغانستان با شرایطی که دارد نمی‌تواند پاسخگوی نیازهای فرهنگی ما باشد. از نظر اقتصادی هم دچار مشکلاتی است که همه این‌ها روی فعالیت‌های ما هم تاثیرگذار است. در چنین شرایطی طبیعتا روی بخش‌های فرهنگی کمتر سرمایه‌گذاری می‌شود. البته در طول ۲۰ سال گذشته هم همین اتفاق افتاده و کمتر روی فرهنگ سرمایه‌گذاری شده، اما نکته مهم این است که در حاکمیت قبلی نهادها و تشکل‌های خصوصی زیادی فعالیت داشتند و کشورهای مختلف از این فعالیت‌های فرهنگی حمایت می‌کردند.

اما در شرایط فعلی این کمک‌ها هم قطع شده است و ما کاملا متکی بر خود هستیم. البته این را هم باید بگویم که فعالیت‌های ادبی و ارتباطات ادبی هنوز در میان شاعران و نویسندگان وجود دارد، اما بیشتر بر پایه ارتباطات فردی است. مثلا ممکن است در جمع‌های دوستانه جمع شوند و شعر بخوانند و درباره شعر حرف بزنند. درواقع بخشی از فعالیت‌ها حالت شخصی و دوستانه پیدا کرده است و مثل سابق برگزار نمی‌شود.

مقالات مرتبط

پاسخ ترک

لطفا نظر خود را وارد کنید
لطفا نام خود را اینجا وارد کنید

محبوب ترین

نظرات اخیر